Środa – 23.07.14

Dzisiejszy cel, to Amritsar.

Odcinek: Chandigarh – Amritsar. Indie.

Po­dob­nie jak wczo­raj – je­dzie­my dwu­pas­mo­wą au­to­stra­dą, a po obu jej stro­nach pra­wie przez ca­łą dro­gę mi­ja­my nie­cie­ka­we za­bu­do­wa­nia. Po­go­da ta­ka so­bie. Nie pa­da, ale nieba błę­kit­ne­go brak. Jest bar­dzo ciep­ło. Cza­sem tra­fi się coś cie­ka­we­go, jak np. ten piel­grzym:

W drodze z Chandigarch do Amritsar. Indie.

ale generalnie odsypiamy wcześniej zarwane noce i męczące dni.

Safari dzień czwarty – Amritsar

O go­dzi­nie pięt­na­stej mel­du­je­my się w ho­te­lu San­jog In­ter­na­tio­nal i po go­dzin­nym od­po­czyn­ku je­dzie­my obe­jrzeć ce­re­mo­nię Wa­gah Bor­der.

Oko­ło 30 km od Am­rit­sar – w miej­sco­wo­ści Wa­gah (le­żą­cej po stro­nie pa­ki­stań­skiej) jest dro­go­we prze­jście gra­nicz­ne mię­dzy In­dia­mi i Pa­ki­sta­nem. Prze­jście to zo­sta­ło ot­war­te w ro­ku 1959, ale każ­de­go dnia jest na noc za­my­ka­ne. Co­dzien­nie wie­czo­rem od­dzia­ły wojsk gra­nicz­nych obu stron do­ko­nu­ją uro­czy­ste­go za­mknię­cia bra­my i opu­szcze­nia flag obu państw.

Uro­czy­stość po­le­ga na de­mon­stro­wa­niu mu­sztry pa­ra­dnej i si­ły przez obie stro­ny. W za­sa­dzie nie da się sfo­to­gra­fo­wać isto­ty tej pa­ra­dy. To trze­ba zo­ba­czyć na ży­wo lub przy­naj­mniej obe­jrzeć na fil­mie. Istot­ną ro­le gra­ją tu bo­wiem ge­sty oraz ko­men­dy i okrzy­ki żoł­nie­rzy wy­ko­nu­ją­cych tę pa­ra­dę.

W każ­dym ra­zie, żoł­nie­rze obu stron mi­mo trzy­dzie­sto­pa­ro­stop­nio­we­go upa­łu pre­zen­tu­ją się dos­ko­na­le:

Wa­gah Bor­der. In­die.

A co naj­waż­niej­sze, po­zwa­la­ją się fo­to­gra­fo­wać:

Ewa i Ne­la z żoł­nie­rzem Ar­mii In­dyj­skiej po ce­re­mo­nii Wa­gah Bor­der. In­die.

Po ce­re­mo­nii wra­ca­my do ho­te­lu. Jest go­dzi­na dwu­dzie­sta. Krót­ki od­po­czy­nek i tuk-tu­kiem je­dzie­my zwie­dzić Zło­tą świą­ty­nię. Plan mi­ni­mum za­kła­dał zro­bie­nie kil­ku zdjęć z ze­wnątrz i szyb­ki po­wrót. Oka­za­ło się je­dnak, że miej­sce jest tak cie­ka­we, a Sik­ho­wie tak przy­jaź­ni, że spę­dzi­liś­my tam trzy go­dzi­ny i w za­sa­dzie wró­ci­liś­my tyl­ko dla­te­go, że roz­są­dek do­ra­dzał nam zro­bić od­wrót.

Naj­pierw obe­jrze­liś­my świą­ty­nię z ze­wnątrz z róż­nych stron:

a po­tem, kie­dy by­liś­my już bli­żej we­jścia – Sik­ho­wie ge­sta­mi po­ka­zy­wa­li gdzie ma­my iść. I tak – z kom­na­ty, do kom­na­ty do­szliś­my aż do po­mie­szcze­nia, w któ­rym nie­przer­wa­nie od se­tek lat czy­ta­na jest Świę­ta Księ­ga Sik­hów. Zdjęć nie mam, księ­gi fo­to­gra­fo­wać nie wol­no, ale księ­ga jest bar­dzo du­ża (sza­cu­jąc – po prze­kąt­nej oko­ło 60-70 cm i gru­ba na oko­ło 15-20 cm). Kiedy czytający księgę Sikh prze­kła­dał stro­ni­ce, wi­dać by­ło kil­ku­cen­ty­me­tro­wej wielkości li­te­ry.

Do ho­te­lu wró­ci­liś­my tuk-tu­kiem pa­rę mi­nut po pół­no­cy, ale wszys­cy by­li zgo­dni co do te­go, że by­liś­my za krót­ko :-).

Komentarze: pokaż komentarze (8)